In 1952 two young lovers meet, in secret, at the beautiful Southern C ross theatre in the very heart of London’s West End. Their relationship is made up of clandestine meetings and stolen moments because there is someone who will make them suffer if he discovers she is no longer ‘his’. But life in the theatre doesn’t always go according to plan and tragedy and heartache are waiting in the wings for all the players . . .
When The Curtain Falls
Almost seventy years later, a new production of When the Curtain Falls arrives at the theatre, bringing with it Oscar Bright and Olive Green and their budding romance. Very soon, though, strange things begin to happen and they learn about the ghost that’s haunted the theatre since 1952, a ghost who can only be seen on one night of the year. Except the ghost is appearing more often and seems hell bent on sabotaging Oscar and Olive. The young couple realise they need to right that wrong from years gone by, but can they save themselves before history repeats itself and tragedy strikes once more?
Ik steek het zeker niet onder stoelen of banken dat ik een fan ben van Carrie Hope Fletcher. Ik heb al aardig wat blogs geschreven waarin zij naar voren komt. Ik vond het dan ook zeker geweldig dat ze weer een nieuw boek had geschreven. When The Curtain Falls gaat over een jong stel dat samen speelt in een toneelstuk. Eigenlijk gaat het over twee stellen in één theater, maar dan zeventig jaar bij elkaar vandaan.
Het verhaal was zeker mooi. Ik vond het verhaal van het stel in 1952 heel intrigerend. Het laat een duidelijk beeld zien van het leven in die tijd. Het laat een verschil zien tussen toen en nu, maar het laat ook zien hoe ‘hetzelfde’ mensen kunnen zijn. Ze kunnen verliefd worden, maar ook hard, arrogant en egoïstisch zijn.
Met name Walter vond ik een heel interessant personage. Hij begint een beetje zwak, angstig, een beetje zwak, maar langzaam groeit hij in een heel sterk karakter. Hij staat sterker in zijn schoenen, hij durft keuzes te maken die voor hemzelf en voor de belangrijke mensen in zijn leven nodig zijn.
Olive en Oscar zijn lieve personages in het boek. Hun verhaal lijkt een stuk rustiger. Ze leven dan ook in een wereld die een stuk makkelijker lijkt dan die van Walter en Fawn. Ik had het idee dat hun verhaal een stuk oppervlakkiger was dan mogelijk is voor het boek. Ik had het idee dat er veel meer kon met hun deel, maar toch vond ik het fijn om over hen te lezen.
Fawn was in het begin wat vervelend voor me. In het begin lees je nog weinig over haar, waardoor je ook minder over haar weet, maar naarmate het verhaal verder gaat wordt ze een stuk belangrijker en ga je ook meer over haar lezen. Haar deel blijkt een stuk belangrijker zijn dan ik in eerste instantie dacht en dat vond ik uiteindelijk wel heel fijn.
Ik vond het cool hoe de geesten terugkomen in het boek en het tijdsbesef vond ik heel goed gedaan. Soms had ik wat moeite met schakelen tussen de verschillende tijden, met name omdat de hoofdstukken soms best lang waren en het een tijd duurt voordat er meer wordt verteld over het andere stel. Daardoor duurde het even voordat ik weer in het verhaal zat van dat ene stel.
Ik denk dat de schrijfstijl beter had gekund. Ik kon soms niet helemaal gepakt worden door het verhaal. Ik raakte wel eens afgeleid en dat is zeker jammer. Toch maakt het kijkje in de keuken van de theaterwereld veel goed. Ik herkende aardig wat dingen van de video’s die ik zie van Carrie. De stukken over stage door, de feestjes en de gezelligheid tussen het gezelschap. Het was geweldig om hierover te lezen.
Al met al vond ik dit een fijn boek om te lezen. De schrijfstijl was niet altijd even pakkend en de hoofdstukken waren soms wat te lang, maar toch vond ik het een interessant verhaal met coole informatie over het theaterleven. Ik ben zeker blij dat ik dit boek gelezen heb en ik raad hem iedereen dus zeker aan.
Geef een reactie